Κρίμα… Κρίμα που δεν έχουμε εθνικό νόμισμα, να εφαρμόσουμε το σύστημα Μαδούρο. Στην Βενεζουέλα αποτελούν πλέον είδη πολυτελείας ακόμα και για την μεσαία τάξη ο καφές και το γάλα ενώ συνεχίζονται οι τεράστιες ελλείψεις σε κρέας. Ποιος φταίει; Δια στόματος Μαδούρο, «Οι αστοί, οι εύποροι και ο ιδιωτικός τομέας»… Ο πληθωρισμός καλπάζει με 720% και ο Πρόεδρος ανακοινώνει αυξήσεις 50% στους δημοσίους υπαλλήλους από 1η Σεπτέμβρη… Και βέβαια θριαμβολογεί!!!..
Όπως θριαμβολογεί στο twitter ο πρωθυπουργός μας επειδή διάβασε στους Financial Times πως είχαμε αύξηση ΑΕΠ 0,3% στο τρίμηνο, συγκριτικά με το προηγούμενο. Εννοείται πως οι κομματικές και ιδεολογικές παρωπίδες εμποδίζουν τον ίδιο και τα μέλη της κυβέρνησής του να δουν πως η Ελλάδα κατέκτησε ακόμα μια πρωτιά αυτό το τρίμηνο: Είναι η μοναδική οικονομία της Ευρώπης των 28 στην οποία παρατηρήθηκε αρνητική ανάπτυξη, δηλαδή ύφεση, και μάλιστα μείον 0,75%. Με άλλα λόγια, η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 0,75% το δεύτερο τρίμηνο, σε ετήσια βάση. Η Κύπρος που μόλις βγήκε από ένα μνημόνιο είχε αύξηση 2,7%. Να θυμηθούμε πως η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια το 2010. Η Κύπρος το 2013. Η Ελλάδα είναι ακόμα στα μνημόνια. Η Κύπρος βγήκε τον περασμένο Μάρτιο. Η Ελλάδα καταγράφει το β’ τρίμηνο του 2016 ύφεση 0,7%. Η Κύπρος κατέγραψε για την ίδια περίοδο ανάπτυξη 2,7%. Τι να λέμε τώρα; Ακόμα και η Ισπανία, η οποία εδώ και μήνες προσπαθεί να συγκροτήσει κυβέρνηση, αναπτύσσεται με 1,7%.
Θέλετε να μιλήσουμε και για πρώην σοσιαλιστικές χώρες; Στην ανατολική Ευρώπη η καταναλωτική δαπάνη αντιστάθμισε την πτώση στις επενδύσεις και ώθησε κάποιες οικονομίες σε ρυθμούς ανάπτυξης που είχαμε να δούμε από την κρίση του 2008. Η Ρουμανία σύμφωνα με τις προκαταρκτικές εκτιμήσεις για την οικονομική ανάπτυξη, από το 4,3% το προηγούμενο τρίμηνο πετάχτηκε στο εντυπωσιακό 6%. Η Σλοβακία εμφάνισε άνοδο 3,7%, ποσοστό που ενδέχεται να στείλει την ετήσια ανάπτυξη στο 3,4%, και η ανάπτυξη της Ουγγαρία σχεδόν τριπλασιάστηκε στο 2,6%.
Ποια είναι λοιπόν η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που παραπαίει στα θολά νερά της ύφεσης; Μα, η χώρα της φαιδράςπορτοκαλέας και της «αριστερής» κυβέρνησης…
Η ερώτηση που θα ήθελα ειλικρινά να θέσω σε καθένα από τους συνέλληνες που υποστηρίζουν την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι η εξής: Τι ακριβώς ελπίζουν να γίνει; Τι περιμένουν μετά την καλοκαιρινή ραστώνη, για παράδειγμα; Ξέρω… Περιμένουν την ανάπτυξη να τελειώσει τα μπάνια της και να έρθει να μας λυτρώσει… Μόνο που η ανάπτυξη και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ασυμβίβαστες έννοιες – γεγονός που αποδεικνύεται εξάλλου και από τους αριθμούς… Και οι αριθμοί ως γνωστόν δεν ψεύδονται, είναι αμείλικτοι.
Και για όσους εξακολουθούν να είναι αισιόδοξοι –πράγμα το οποίο δεν είναι κακό, εξαρτάται όμως για το τι ακριβώς αισιοδοξείς–, να θυμίσουμε τι έρχεται το φθινόπωρο. Έρχεται η καυτή πατάτα με τα εργασιακά, για την οποία ακόμα κανείς δε λέει κουβέντα, ο λάκκος της διαχείρισης των κόκκινων δανείων από τον οποίο δύσκολα θα βγούμε όταν πλακώσουν οι διεθνείς καλοθελητές, και ασφαλώς, η –παραπάνω από βέβαιη– κατάρρευση των δημόσιων εσόδων. Και δεν μιλάμε για μια υστέρηση λόγω αδυναμίας φυσικών και νομικών προσώπων να ανταπεξέλθουν στην φορολογική και ασφαλιστική επιδρομή, δεν μιλάμε μόνο για την ήττα της κυβέρνησης στην πολυδιαφημισμένη μάχη κατά της φοροδιαφυγής, είναι και η “φούσκα” των ρυθμίσεων που πρόκειται να σκάσει σύντομα. Διότι σε πόσες ρυθμίσεις μπορεί να ανταποκριθεί ο ιδιώτης ή η επιχείρηση; Των περίφημων 100 δόσεων; Του τρέχοντος φόρου; Των δόσεων του ΕΝΦΙΑ; Των ρυθμίσεων των ασφαλιστικών εισφορών; Των ρυθμίσεων των τραπεζικών δανείων που έχει στην πλάτη η συντριπτική πλειοψηφία πολιτών και επιχειρήσεων; Μέσα από τη συνεχή συρρίκνωση των εισοδημάτων και τη συνεχή πτώση του τζίρου ελευθέρων επαγγελματιών και εταιρειών τι να πρωτορυθμίσει και τι να πρωτοπληρώσει κανείς;
Ποιο θα είναι το αντίβαρο το οποίο θα εξισορροπήσει όλες αυτές τις δυνάμεις που κάθε άλλο παρά στην ανάπτυξη μας οδηγούν; Ιδιαίτερα με ψηφισμένο το 38% των μνημονιακών υποχρεώσεων και εφαρμοσμένο μόλις το 18%; Αν η κυβέρνηση προσδοκά για ακόμη μια φορά την περιβόητη «πολιτική λύση» από την πλευρά των εταίρων, καλά θα κάνει να προσγειωθεί, διότι κανείς εταίρος –και ιδιαίτερα η φίλη μας η κα Μέρκελ, στην οποία η υπόθεση Ελλάδα της έχει στοιχήσει σημαντικό ποσοστό–, δεν είναι διατεθειμένος να πάρει πάνω του κι άλλο πολιτικό κόστος για την ελληνική υπόθεση. Ο κος Μοσκοβισί ήταν σαφέστατος στην τελευταία του επίσκεψη: Προχωρήστε στις μεταρρυθμίσεις και στις μνημονιακές σας υποχρεώσεις… Να θυμίσουμε και την σκληρή αλήθεια: Κανείς από τους αγαπημένους μας εταίρους δεν θέλει ανακατωσούρες και πολιτικές αναταράξεις στην Ελλάδα, αλλά αν ο Αλέξης χάσει και τη χρησιμότητά του… Τι να τον κάνουν; Πάμε για τον επόμενο…
Μέχρι τότε κοιτάμε τους αριθμούς και κλαίμε… Και αν κρίνουμε από την υπόθεση της Πόλης και του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, το «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι», ήταν απλά στίχος από ένα έργο της δεύτερης περιόδου της νεοελληνικής λογοτεχνίας (1453-1821). Άσχετα αν μερικοί το πίστεψαν και το έκαναν σύνθημα ζωής…
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού,17/8/2016]