ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

head-in-sand«Δεν ωφελεί να “μπει” κανείς βαθύτερα στην κυβερνητική λογική. Όχι αν θέλει να κρατήσει τα λογικά του. Η κυβέρνηση προσπαθεί, παίζοντας τον ρόλο της στρουθοκαμήλου, να πείσει πως διαπραγματεύεται “σκληρά” και πως “κερδίζει”. Ενώ χάνει. Πάρα πολλά χρήματα και όλες τις (μικρές) ελπίδες που έχουν απομείνει στους κατοίκους αυτής της χώρας».

Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας ακούσαμε, για πρώτη φορά, τις φήμες ότι η κυβέρνηση θα πετύχει ελάφρυνση των όρων της πρώτης αξιολόγησης. Σαν αντάλλαγμα για την αποδοχή συμμετοχής του Ν.Α.Τ.Ο. στην προσπάθεια χειρισμού του προσφυγικού προβλήματος. Λίγο αργότερα μάθαμε για την πρόταση Γερμανίας-Τουρκίας γι’ αυτή τη συμμετοχή. Και την Πέμπτη η διαδικασία ολοκληρώθηκε με την επίσημη συμφωνία της Ελλάδας.

Βέβαια, όλοι όσοι παρακολουθούν την ελληνική κρίση, άκουγαν τα περί ελάφρυνσης των όρων της αξιολόγησης και κουνούσαν με δυσπιστία το κεφάλι. Οι πιστωτές έχουν επανειλημμένα αποδείξει πως δεν είναι ιδιαίτερα δεκτικοί σε τέτοιου είδους “διακανονισμούς”. Να υπενθυμίσω, για αυτούς που βολικά το ξεχνούν, ότι η τελευταία προσπάθεια “πολιτικής διαπραγμάτευσης” οδήγησε στην 12η Ιουλίου και το τρίτο Μνημόνιο…

Ως γνωστόν όμως, οι Θεσμοί παρακολουθούν στενά ό,τι λέγεται στην Αθήνα.  Φρόντισαν λοιπόν να δώσουν την απάντησή τους. Με τρόπο έξυπνο, διπλωματικό αλλά και πολύ καθαρό.

Την Παρασκευή, ο πρώην επικεφαλής του ελληνικού προγράμματος του Δ.Ν.Τ. και νυν του Ευρωπαϊκού γραφείου του Ταμείου Poul Thomsen, έγραψε ένα blog post στο σχετικό site. Τίτλος: “Ελλάδα: Προς ένα Εφαρμόσιμο Πρόγραμμα” (Greece: Toward a Workable Program, εδώ στα Αγγλικά και εδώ στα Ελληνικά!).

Με 1032 λέξεις ο Δανός τεχνοκράτης υπενθύμισε τα αυτονόητα, προς όλες τις κατευθύνσεις. Η διπλή αναφορά του όμως, σε “δρακόντειες μεταρρυθμίσεις” και “δρακόντεια δημοσιονομική προσαρμογή” μαζί με την επισήμανση πως “Σε τελική ανάλυση, τα νούμερα ενός προγράμματος πρέπει να βγαίνουν”, ξεκάθαρα δείχνει πως στόχευε πρώτιστα, το αυτί του μεγάρου Μαξίμου…

Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν  μια από τα ίδια, τα γνωστά. Διάφορες διαρροές και non paper πως οι Θεσμοί κωλυσιεργούν, ότι έχουν διαφορές μεταξύ τους, πως το Δ.Ν.Τ. προσπαθεί να φέρει εμπόδια στην έγκαιρη ολοκλήρωση της αξιολόγησης και να ανατρέψει όσα έχουν συμφωνηθεί με τους Ευρωπαίους εταίρους (πότε συμφωνήθηκαν και δεν το πήρε κανείς χαμπάρι;) κ.λπ.

Την μόνη επίσημη κυβερνητική αντίδραση απετέλεσε η συνέντευξη στο “Βήμα της Κυριακής”, του Αντιπροέδρου κυρίου Δραγασάκη. Ο οποίος αποφάνθηκε ότι η “συνταγή Τόμσεν είναι καταστροφική”. Προφανώς ο κύριος Τόμσεν χρειάζεται εξάσκηση στη στόχευση…

Ποια ήταν τα φοβερά και τρομερά που περιελάμβανε η “πρόταση”; Ουσιαστικά, το εξής ένα: Για να βγει το πρόγραμμα και ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5%, με βάση τα όσα έχουν ήδη συμφωνηθεί στο Μνημόνιο Τσίπρα, θα πρέπει να υπάρξουν περικοπές της τάξης του 4-5% του Α.Ε.Π. (περίπου €7-9 δις). Αυτός ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, εάν δεν περισκοπούν οι συντάξεις. Αν οι περικοπές είναι μικρότερες θα πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη αναδιάρθρωση του χρέους. Αλλά περικοπές θα πρέπει να υπάρξουν, σε κάθε περίπτωση. Δηλαδή ουσιαστικά ο Δανός οικονομολόγος, υπενθύμισε ποια είναι τα συμφωνημένα και τι πρέπει να γίνει για να επιτευχθούν. Τόσο απλά, τόσο καθαρά…

Το χειρότερο όλων στην κυβερνητική αντίδραση είναι πως, οι (ελάχιστοι) αριθμοί στο post Thomsen, στην πραγματικότητα θα είναι αρκετά πιο μεγάλοι. Ξεκινώντας από το 2016 και όχι αργότερα. Διότι το 2015, όπως μας πληροφόρησε η ΕΛΣΤΑΤ, έκλεισε με ύφεση σημαντικά μεγαλύτερη των προβλέψεων της κυβέρνησης (0 έως -0,2%), στο -0,7%. Ο προϋπολογισμός όμως έχει γίνει με παραδοχή ανάπτυξης 0%. Δηλαδή σύντομα, θα χρειαστεί αναθεώρησή του και πρόσθετα μέτρα (περίπου €1,2 δις). Εντός 2016, επαναλαμβάνω…

Δεν ωφελεί να “μπει” κανείς βαθύτερα στην κυβερνητική λογική. Όχι αν θέλει να κρατήσει τα λογικά του. Η κυβέρνηση προσπαθεί, παίζοντας τον ρόλο της στρουθοκαμήλου, να πείσει πως διαπραγματεύεται “σκληρά” και πως “κερδίζει”. Ενώ χάνει. Πάρα πολλά χρήματα και όλες τις (μικρές) ελπίδες που έχουν απομείνει στους κατοίκους αυτής της χώρας. Διότι, όσο και αν κρατά κανείς το κεφάλι του χωμένο στην άμμο η πραγματικότητα θα έρθει. Και αυτή είναι πως στο τέλος τον λογαριασμό,  τον πληρώνουμε εμείς. Χωρίς την κυβέρνηση…

 

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Πέτρου Λάζου, 15/02/2016]