Monthly Archives: November 2015

ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΑΠΟΘΕΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ: ΕΝΑ ΚΡΙΣΙΜΟ ΜΕΓΕΘΟΣ

8F8587AEF4FA3A8B444A174E472732BFΗ σκηνή στην έξοδο του Μετρό, ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες. Ζεύγος μεσόκοπων, μπροστά μου, με τη γυναίκα (προφανώς σύζυγο) να προσπαθεί να επιταχύνει την έξοδο, τραβώντας και τον άντρα προς την αριστερή λωρίδα της σκάλας. “Έλα σε παρακαλώ, βιάσου λιγάκι. Δε θα προφτάσουμε”, του λέει. Εκείνος, παραμένοντας ατάραχος στη δεξιά λωρίδα, κυλιόμενος-συρόμενος στην κυριολεξία, της ρίχνει βαριεστημένες, ειρωνικές ματιές. “Δεν καταλαβαίνεις ότι θα πληρώσουμε και πρόστιμο;”, συνεχίζει εκείνη. Προφανώς, ο λόγος για την καταβολή του ΕΝΦΙΑ. Ήταν η τελευταία ημέρα πληρωμής.

Τελειώνουν οι σκάλες. Η γυναίκα, κινούμενη πιο ελεύθερα τώρα, έχει απομακρυνθεί ακόμα πιο πολύ από τον άντρα, ο οποίος αντί να συμμορφωθεί στις συνεχόμενες κλήσεις να κάνουν γρήγορα, με χαμηλή, μόλις ακουόμενη φωνή, σαν και με ευχαρίστηση, θα μουρμουρίσει: “Ναι, τρέξε, τρέξε να τ’ ακουμπήσεις. Βιάσου μην αργήσει να εισπράξει ο Γερμανός…”

Πολλά μπορεί να πει κανείς γι’ αυτόν το διάλογο. Και σε πολλά να σταθεί. Ας σταθούμε σήμερα στη στάση της γυναίκας. Μια στάση, που δεν είναι παρά μια δραματική προσπάθεια να κρατηθεί σε επαφή με τη ροή της ζωής. Με τη φορά και τη φθορά των πραγμάτων. Με τη ρεαλιστική συμμόρφωση προς τα τετελεσμένα, τα δρομολογημένα. Με την αποφυγή του χειρότερου. Πολύ περισσότερο όταν νιώθει ότι έχει μείνει μόνη και αβοήθητη. Με τον σύντροφό της να έχει ήδη εισέλθει στη ζώνη της απάθειας, της αδιαφορίας, της παραίτησης. Λίγο, δηλαδή, πριν να τον καταβροχθίσει ο δράκος της Απόγνωσης. Της “βολικής απόγνωσης” που λέει και ο ποιητής.

Αυτή τη βολική απόγνωση μοιάζει να αντιμάχεται σήμερα ο Έλληνας, στο πρόσωπο της γυναίκας της ιστορίας μας, επιστρατεύοντας κάθε υπόλοιπο ψυχικού αποθέματος. Ενός κρίσιμου οικονομικού μεγέθους, που δυστυχώς σπάνια συνυπολογίζεται σοβαρά στα διάφορα μοντέλα των εγχειριδίων Πολιτικής Οικονομίας.

Υπάρχει, λοιπόν, ακόμα κάτι γόνιμο εκεί στα ψυχικά υποστρώματα του σύγχρονου Έλληνα; Ναι, μάς λέει ο καθηγητής Β. Καραποστόλης, σε κείμενό του με τίτλο “Το ψυχικό απόθεμα του Έλληνα”, από το οποίο αντλώ, όπως έκανα και μια άλλη φορά, κάποια ψήγματα αισιοδοξίας.

Οι άνθρωποι είναι γενικώς πιο ευαίσθητοι απέναντι στις αρνητικές πιθανότητες να συμβεί κάτι, παρά στις θετικές. Ανησυχούν, δηλαδή, περισσότερο μήπως χάσουν κάτι, απ’ όσο επιθυμούν να κερδίσουν κάτι. Αυτό ισχύει περισσότερο για τους Έλληνες.

Ας μην συμπεραίνουμε από τις μαϊμουδίστικες συμπεριφορές των διάφορων μειοψηφιών του λάιφ στάιλ. Όταν βλέπουμε το σύγχρονο Έλληνα  να αγανακτεί επειδή λιγόστεψε το εισόδημά του, δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι το κάνει επειδή θα του λείψουν κάποιες απολαύσεις που αναγκαστικά θα βγάλει από τη ζωή του. Ο ηδονισμός σ’ αυτόν τον τόπο δεν ρίζωσε τόσο βαθιά. Ιστορικά, ποτέ δεν ήταν το φαγοπότι που ονειρεύονταν οι φτωχοί, ούτε η καλοπέραση.

Εκείνο που βαθύτατα επιθυμούσαν, ιδιαίτερα οι παλαιότεροι, ήταν η σιγουριά, πως όσα είχαν αποκτήσει δεν θα τους τα άρπαζαν κάποιοι ξαφνικά: Πόλεμοι, επιδρομείς, θεομηνίες, κατακτητές, “παλιοκαταστάσεις” γενικά, ληστές, φορομπήχτες, τοκογλύφοι…

Ο ίδιος φόβος θα τους συνοδεύει και αργότερα όταν κατέβηκαν από τα χωριά στις πόλεις. Οι καιροί ήταν διαφορετικοί. Οι ξυπόλητοι βρέθηκαν στους εμπορικούς δρόμους, τους γεμάτους με τις βιτρίνες του ‘70 του ‘80 του ‘90. Στο τέλος αυτών των δεκαετιών μπορούσαν τελικά  να καυχηθούν για τον εαυτό τους, να φωνάξουν πως επιτέλους τα κατάφεραν να χορτάσουν κι ακόμα να εκδικηθούν την παλιά τους πείνα ακόμα και με κάποιες μικροσπατάλες.

Ακόμα όμως κι όταν ανέδιδαν σε κάτι περιττό, ο φόβος παρέμενε πάντα παρών. Αυτός ο δαίμονας  που έρχονταν από παλιά και που αργά ή γρήγορα θα χτυπούσε πάλι την πόρτα του σπιτιού.

Σήμερα ο ίδιος απαίσιος ήχος ακούγεται, κατά τα μελαγχολικά βράδια, από το εσωτερικό των διαμερισμάτων που μετατράπηκαν σε φωλιές αγωνίας. Τηλεοράσεις, εφημερίδες, υπολογιστές, ραδιόφωνα, τηλέφωνα φέρνουν τα κακά μαντάτα, με μια έξαψη που είναι ταυτόχρονα και σημάδι χαιρεκακίας. Κυρίες και κύριοι, μάθετέ το: ξαναγινόσαστε αυτό που είσαστε κάποτε, άνθρωποι αναγκασμένοι να μετράτε και την τελευταία σας δεκάρα.

Υπάρχει λοιπόν ψυχικό απόθεμα στο σημερινό Έλληνα; Η εμπειρία, γράφει ο καθηγητής, υποδεικνύει ότι υπάρχει και ότι σπάνια θα βρείτε Έλληνα ικανοποιημένο με την απραξία του, ακόμα κι αν αυτή τού προσφέρει μια βολή. Η πλειονότητα νιώθει τη φαγούρα της δράσης, θέλει να ενεργήσει, να επιφέρει αλλαγές, να αποδείξει ότι μπορεί και ότι το να μένει με δεμένα χέρια, είναι και για το σύγχρονο Έλληνα αρρώστια  και ξεπεσμός.

Μάλλον έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, αν κρίνουμε από τη ζωτικότητα πολλών μεμονωμένων ομάδων, που βλέπουμε γύρω μας και των οποίων οι φωνές τρυπάνε τ’ αυτιά μας. Είναι οι νέοι αγρότες που ζητάνε απελπισμένα κατευθυντήριες γραμμές, για να αναδιαρθρώσουν τις καλλιέργειές τους. Είναι άλλοι νέοι που έχουν την όρεξη να ξεκινήσουν μια επιχείρηση και βρίσκονται αντιμέτωποι με χαοτικούς “κωδικούς”  και προγράμματα”. Είναι οι, νέας γενιάς, εξαγωγείς μας που δίνουν τη μάχη της ποιότητας και της προστιθέμενης αξίας. Είναι οι ερευνητές μας που σε εχθρικό περιβάλλον και με ανύπαρκτους πόρους διαπρέπουν στα διεθνή fora.  Και άλλοι ακόμα που δίνουν το συγκινητικό παράδειγμα στους αποθαρρυμένους  Έλληνες, διαμηνύοντας ότι: χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ.

Την ίδια στιγμή που οι κυβερνώντες και οι διάφορες ηγεσίες, χρόνια τώρα, στέκονται αδέξιοι και αναβλητικοί μπροστά σ’ αυτή τη σφύζουσα διαθεσιμότητα χεριών και μυαλών: Μεγάλος μπελάς να οργανωθεί η ζωτικότητα…

Κι όμως, αν υπάρχει μια ευκαιρία, μια ανάγκη για εφαρμογή από την κυβέρνηση κάποιου μοντέλου fast track, αυτή πρέπει να εκδηλωθεί εδώ και τώρα, ακριβώς, στην υποδοχή, την τόνωση και την οργάνωση αυτής της ζωτικότητας. Γιατί αλλιώς: Κινδυνεύουμε να ηττηθούμε χωρίς να αγωνιστούμε. Και γιατί: “Αν υποκύψεις μια φορά στην απόγνωση, οι ευκαιρίες που σου προσφέρει μετά ο κόσμος για να απελπιστείς είναι άπειρες…”

 

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Γιώργου Ι. Κωστούλα, τέως γενικού διευθυντή εταιρειών του ευρύτερου  χρηματοπιστωτικού τομέα, 30/11/2015]

ΚΟΛΛΗΣΑΝ» ΟΙ (ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ) ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

pic-0-bigΔεν κινείται τίποτα στην Ελλάδα. «Κόλλησαν» οι (μικρές και μεγάλες) επενδύσεις. Η πολιτική αστάθεια, η οικονομική αβεβαιότητα, η γραφειοκρατία, το συνεχιζόμενο αλαλούμ στη φορολογική πολιτική και η κυβερνητική απροθυμία έχουν αποθαρρύνει τους επιχειρηματίες, που «παγωμένοι» παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα και σκέφτονται να αποσύρουν το ενδιαφέρον τους.

Στον «αέρα» βρίσκονται μεγάλα πρότζεκτ, όπως το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, ο Αστέρας της Βουλιαγμένης, ο ΟΣΕ, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, η ΑΔΜΗΕ, τα αεροδρόμια, η εταιρεία ύδρευσης Θεσσαλονίκης, η ανάπλαση και η παραχώρηση του νότιου μετώπου με τις παραλίες του Σαρωνικού και τα υδατοδρόμια, ενώ και τα μεγάλα έργα έχουν σταματήσει.

Μέχρι τώρα, μέσα στο 2015, οι υπηρεσίες δεδομένων του υπουργείου Οικονομικών έχουν καταγράψει μόνο τέσσερα πρότζεκτ άμεσα παραγωγικών επενδύσεων, με συνολικές κεφαλαιακές δαπάνες 13 εκατ. δολάρια. Την ίδια περίοδο, πέρυσι υπήρχαν 12 πρότζεκτ των 516 εκατομμυρίων. Σε όλο το 2014, καταγράφηκαν 19 πρότζεκτ των 583 εκατ. δολαρίων, μία σημαντική πτώση σε σύγκριση με το 2013, όταν η Ελλάδα προσέλκυσε 36 πρότζεκτ που έφταναν στα 3 δισ. δολάρια. Πέρυσι, ήταν η πρώτη φορά από το 2005 που το κεφάλαιο των άμεσα παραγωγικών επενδύσεων έπεσε κάτω από το όριο του ενός δισεκατομμυρίου. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το 2015 θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο.

Και τι δεν έχουμε ακούσει: Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουν ακουστεί τα πάντα… Εσπλανάδα στη Γλυφάδα με πεζογέφυρες μέχρι τη θάλασσα, θεματικά πάρκα με ήρωες της μυθολογίας ή αρχαιοελληνικά στοιχεία. Νησιά θα αξιοποιηθούν για να δημιουργηθεί το… ελληνικό Λας Βέγκας, ενώ η Λεωφόρος Κηφισίας και ειδικά το Μαρούσι θα μετατρέπονταν σε… Μανχάταν της Αθήνας. Δηλαδή, μεγάλες ξένες και ελληνικές επιχειρήσεις θα είχαν έδρες σε μεγάλους ουρανοξύστες όπως το κτίριο Atrina, το οποίο… κινδυνεύει να μείνει από ρεύμα, επειδή δεν πληρώνονται τα κοινόχρηστα.

Στην παραλία της Αττικής, μάλιστα, ακόμη και τώρα κάποιοι ονειρεύονται ότι θα γίνει ό,τι και στη Βαρκελώνη, αλλά το μόνο που συμβαίνει είναι το κέντρο πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος», μόνο και μόνο γιατί είναι ιδιωτική πρωτοβουλία.

Στον Όλυμπο θα δημιουργούνταν καταφύγια για τουρίστες, ενώ κάποιο ελληνικό νησί θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε «θερινό Νταβός». Καλλιτέχνες διεθνούς εμβέλειας θα κάνουν «παρέλαση» στην Ελλάδα και θα διαφημίζουν την ομορφιά της, ενώ στη Ρόδο ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, ο Κολοσσός, θα ατενίζει το Αιγαίο.

Οι Αυστραλοί επενδυτές: Πριν από λίγο καιρό στην Ιθάκη, εμφανίστηκαν Αυστραλοί επενδυτές που κατέθεσαν ένα φιλόδοξο σχέδιο για την κατασκευή του Illiad Resort. Επρόκειτο για την ανέγερση έξι υπερπολυτελών ξενοδοχείων με 1.020 σουίτες, συγκρότημα κατοικιών, ένα γήπεδο γκολφ, μαρίνα 200 σκαφών και ένα παραθαλάσσιο χωριό σε έκταση 2.500 στρεμμάτων. Στόχος να εκμεταλλευτούν τη φήμη του νησιού, τη μυθολογία της περιοχής, αλλά και το γεγονός ότι το Ιόνιο έχει μπει στο στόχαστρο ξένων κροίσων. Και ενώ τα δημόσια ταμεία έχουν αδειάσει από ρευστό, η κυβέρνηση είτε από άγνοια είτε από μεγαλομανία οραματίζεται κέντρα… φιλοσοφίας και μεγάλες διεθνείς εκδηλώσεις. Επέλεξε, λοιπόν, το νησί Αιγιαλεία απέναντι από τα Στύρα, όπου «θα συναντώνται αρχηγοί κρατών κατά το καλοκαίρι και θα έχουμε το λεγόμενο θερινό Νταβός».

Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, όταν ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας, Φίλιπ Ρέσλερ, επισκέφθηκε τη χώρα με ομάδα επιχειρηματιών, καλλιεργήθηκαν προσδοκίες για επενδύσεις σε φωτοβολταϊκά πάρκα που θα τροφοδοτούσαν την Ευρώπη με ηλιακή ενέργεια, καθώς και για άλλα λιγότερο μεγαλεπήβολα επενδυτικά σχέδια. Παρόμοιες προσδοκίες δημιουργήθηκαν κατά την πρόσφατη επίσκεψη της Άνγκελα Μέρκελ, καθώς και από τα ταξίδια Ελλήνων αξιωματούχων στο Κατάρ.

Ωστόσο, ελάχιστες από τις προσδοκίες αυτές μετουσιώθηκαν σε επενδύσεις. Όπως και οι Γερμανοί στο παρελθόν, έτσι και οι Γάλλοι επιχειρηματίες που συνόδευαν τον Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα ήλθαν, κυρίως, σύμφωνα με κορυφαίο Έλληνα επιχειρηματία, «για να προωθήσουν τα προϊόντα τους και να δημιουργήσουν επαφές για ενδεχόμενες μελλοντικές συνεργασίες, όταν τα πράγματα στρώσουν».

«Οι επενδυτές φοβούνται δικαστικές εμπλοκές εξαιτίας διαφορών που μπορεί να προκύψουν με το Δημόσιο ή με ιδιώτες σχετικά με αμφισβητούμενες εκτάσεις, αφού η έλλειψη Κτηματολογίου αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο διεκδικήσεων», αναφέρουν πηγές του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων

Η Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική: Στον αέρα βρίσκεται ουσιαστικά και η επένδυση εκατομμυρίων ευρώ της Χρυσός ΑΕ στη Χαλκιδική, αφού η κυβέρνηση παρά τις αποφάσεις του ΣτΕ, δέσμια μεμονωμένων αντιδράσεων και προεκλογικών της υποσχέσεων, διστάζει να προχωρήσει σε «ανανέωση» της συμφωνίας με τους επενδυτές, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος οι Καναδοί να φύγουν από την Ελλάδα και να χάσουν τη δουλειά τους πάνω από 2.000 εργαζόμενοι. Κυβερνητική πηγή, πάντως, είπε στο «Π» ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι η Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. να παραμείνει στη Χαλκιδική, «αρκεί η εταιρεία να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του ΣτΕ και με όλα όσα προβλέπονται από την ελληνική νομοθεσία».

Οι κινήσεις στον τουρισμό: Ο μόνος τομέας στον οποίο παρατηρείται ελπιδοφόρα κίνηση και εκδηλώνεται ενδιαφέρον είναι ο τουρισμός. Εκεί προωθούνται κάποιες κατ’ αρχήν συμφωνίες, που μένει να υλοποιηθούν.

Από την επόμενη σεζόν (2016), η Carlson Rezidor Group, με χαρτοφυλάκιο 1.370 ξενοδοχείων σε 110 χώρες, θα αποκτήσει παρουσία και στην Κρήτη. Η διεθνής αλυσίδα υπέγραψε σύμβαση franchise για το ξενοδοχείο «Minos Imperial Luxury Beach Resort and Spa», ιδιοκτησίας της οικογένειας Γενιατάκη. Το ξενοδοχείο, το οποίο βρίσκεται στο Λασίθι της Κρήτης, θα μετονομαστεί σε «Radisson Blu Beach Resort». Τo νέο ξενοδοχειακό βήμα της Intercontinental στη χώρα μας θα γίνει στη Σαντορίνη. Η διεθνής αλυσίδα έχει υπογράψει προσύμφωνο για την ανάληψη της διαχείρισης ξενοδοχείου που πρόκειται να κατασκευάσει η Αθήναιον ΑΕ, ιδιοκτήτρια εταιρεία του ξενοδοχείου της Αθήνας. Ο προϋπολογισμός της επένδυσης ανέρχεται σε 30 εκατ. ευρώ

Η Marriott επιστρέφει στην Ελλάδα έπειτα από το 2013, οπότε αποχώρησε από τη διαχείριση του ομώνυμου, τότε, ξενοδοχείου στη Λεωφόρο Συγγρού.

Τέλος, η Dolphin Capital Investors σχεδιάζει την υλοποίηση σύνθετου τουριστικού καταλύματος στην Κέα. Τη διαχείριση του ξενοδοχείου θα αναλάβει η ξενοδοχειακή αλυσίδα Aman, η οποία έχει ήδη παρουσία από το 2012 στο Κρανίδι.

ΤΟ ΔΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ ΜΕ ΟΠΑΠ ΚΑΙ ELDORADO

opap2Κλονίζεται η αξιοπιστία της χώρας στην παγκόσμια επενδυτική κοινότητα. Οργή ξένων επενδυτών και funds κατά της κυβέρνησης Τσίπρα. Ο ΟΠΑΠ καταφεύγει σε διεθνή διαιτησία για ζημια 1 δις. ευρώ στην υπόθεση των VLTs. Νέο μέτωπο μετά την περίπτωση της Eldorado Gold.

Αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να παγιωθεί η εικόνα της ως μιας αφιλόξενης χώρας για τους επενδυτές βρίσκεται πλέον η Ελλάδα, με άμεσες και δυσάρεστες συνέπειες στην προσπάθεια που καταβάλλεται να εξέλθει της εξαετούς κρίσης που μαστίζει οικονομία και κοινωνία. Η προσέγγιση της κυβέρνησης απέναντι σε υφιστάμενους αλλά και υποψήφιους επενδυτές πόρρω απέχει από το να χαρακτηριστεί φιλική , αλλά ούτε καν επαρκής , με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι περιπτώσεις όπου π ρήξη καθίσταται, μοιραία, αναπόφευκτη.

Η περίπτωση της Eldorado Gold και της επένδυσής της, ύψους άνω των 1 δισ. ευρώ, στη Χαλκιδική (Ελληνικός Χρυσός) αποτέλεσε το πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα σύγκρουσης μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και ξένων επενδυτών. Η δραστηριότητα του καναδικού ομίλου στις Σκουριές βρέθηκε στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από την περίοδο που βρισκόταν στην αντιπολίτευση, με την πολεμική να κλιμακώνεται έπειτα από απόφαση της κυβέρνησης να ανακαλέσει την άδεια λειτουργίας της Ελληνικός Χρυσός. Το ζήτημα οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη, με το ΣτΕ να δικαιώνει την Eldorado Gold. Η ζημιά, ωστόσο, που προκλήθηκε από τους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ καταγράφηκε σε πολλαπλά επίπεδα και, δυστυχώς, έχει αποκτήσει θέση στίγματος στις διαχρονικές, θερμές διμερείς σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Καναδά.

Αντίδραση: Τώρα ανοίγει ένα νέο, ακόμα σοβαρότερο μέτωπο, εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής απέναντι στους ξένους επενδυτές που προ διετίας απέκτησαν πλειοψηφικό πακέτο στον ΟΠΑΠ. Η μόνη επιτυχής αποκρατικοποίηση που απέφερε στα δημόσια ταμεία πάνω από 650 εκατ. ευρώ (για το 33% της εταιρείας) και συνεχίζει να προσθέτει περί τα 300 εκατ. ευρώ ετησίως, (λόγω της αλλαγής του πλαισίου φορολόγησης της ΟΠΑΠ Α.Ε.) βρίσκεται τους τελευταίους μήνες στο απόσπασμα.

Η Επιτροπή Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων (ΕΕΕΠ), οκτώ μόλις ημέρες μετά την τοποθέτηση του νέου της προέδρου, κ. Αντώνη Στεργιώτη (με απόφαση του τότε υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Βαρουφάκη), προχώρησε στην αλλαγή του κανονισμού λειτουργίας των VLTs τον περασμένο Ιούλιο. Η αλλαγή αυτή του κανονιστικού πλαισίου είχε ως αποτέλεσμα τη ριζική μεταβολή των συνθηκών υλοποίησης της επένδυσης και τελικά οδήγησε στην αναστολή του project από τον ΟΠΑΠ. Αν και υπήρξαν στη συνέχεια προσπάθειες της εταιρείας να συνεργαστεί με όλες τις αρμόδιες κρατικές Αρχές και υπηρεσίες, ώστε να διαμορφωθεί ένα εύλογο και ισορροπημένο κανονιστικό πλαίσιο για τα VLTs, το θέμα ήταν σαφές πως είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Ως αποτέλεσμα, ο ΟΠΑΠ την περασμένη Πέμπτη κα τέθεσε στο Δικαστήριο Διεθνούς Διαιτησίας του Λονδίνου (London Court of International Arbitration) αίτημα διαιτησίας για ζημίες που ξεπερνούν το 1 δις ευρώ για την επένδυση των VLTs.

Υπενθυμίζεται πως η ΟΠΑΠ Α.Ε. έχει αποκτήσει το 2011, έναντι τιμήματος 560 εκατ. ευρώ, την αποκλειστική 10ετούς διάρκειας άδεια για τα 35.000 παιγνιομηχανήματα (VLTs) που θα λειτουργούν στην Ελλάδα. Όπως προβλέπει η σύμβαση παραχώρησης, από το σύνολο των VLTs, τα 16.500 θα λειτουργήσουν σε αμιγείς χώρους από την ΟΠΑΠ και τα υπόλοιπα 18.500 θα τα εκμεταλλευθούν 4 έως 10 επιχειρηματικά σχήματα (παραχωρησιούχοι). Πέραν των 560 εκατ. ευρώ για την άδεια (που έχει ήδη καταβληθεί), ο ΟΠΑΠ έχει επωμιστεί κόστη μελετών, εγκατάστασης των gaming halls κ.ά., ενώ υπάρχουν διαφυγόντα έσοδα, καθώς το project είχε ανακοινωθεί πως θα ξεκινούσε το περασμένο καλοκαίρι. Όπως αναφέρεται από τον Οργανισμό, οι ενέργειες αυτές είναι συνέπεια αιφνίδιων και αμφίβολης αποτελεσματικότητας παρεμβάσεων στο λειτουργικό και κανονιστικό πλαίσιο της ΟΠΑΠ Α.Ε., οι οποίες παραβιάζουν τα αποκλειστικά δικαιώματα που έχουν παραχωρηθεί στην εταιρεία από την Ελληνική Δημοκρατία και τον νόμο.

«Στην Ελλάδα οι κανόνες αλλάζουν κατά το δοκούν»: Το ζήτημα θεωρείται βέβαιο πως θα λάβει περαιτέρω διαστάσεις, εξαιτίας και της απόφασης της κυβέρνησης να περάσει νόμο (στις 20 Νοεμβρίου 2015) με τον οποίο επιβάλλει ειδικό τέλος 0,05 ευρώ (πέντε λεπτά του ευρώ) ανά στήλη σε κάθε παιχνίδι της ΟΠΑΠ. Ο Οργανισμός υποστηρίζει πως το τέλος αυτό συνιστά διακριτική μεταχείριση σε βάρος της εταιρείας και σε όφελος άλλων παρόχων τυχερών παιγνίων στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων μη αδειοδοτημένων και μη εποπτευόμενων στην Ελλάδα διαδικτυακών παρόχων, οι οποίοι λειτουργούν κατά παράβαση των αποκλειστικών δικαιωμάτων της ΟΠΑΠ.

Εν αναμονή της σχετικής υπουργικής απόφασης, η ΟΠΑΠ έχει διατυπώσει την πρόθεσή της να προβεί σε περαιτέρω νομικές ενέργειες (ήδη έχει αποσταλεί έγγραφη ειδοποίηση σχετικά με παραβάσεις στη Σύμβαση Παραχώρησης Αποκλειστικών Δικαιωμάτων Τυχερών Παιγνίων) το συντομότερο καταλλήλως δυνατόν.

Playing hard ball: Ουσιαστικά, δύο χρόνια μετά την υλοποίηση της αποκρατικοποίησης, η κυβέρνηση μεταβάλλει το φορολογικό περιβάλλον για τη δραστηριοποίηση του ΟΠΑΠ, στέλνοντας ταυτόχρονα και ένα «μήνυμα», πως οι κανόνες στην Ελλάδα μπορούν να αλλάξουν κατά βούληση και ανά πάσα στιγμή. Η απόφαση της ΟΠΑΠ να προσφύγει σε διεθνή διαιτησία δεν εξέπληξε την αγορά και εν πολλοίς χαρακτηρίστηκε ως «απόλυτα δικαιολογημένη απέναντι σε μονομέρεια ενέργειες που έπλητταν την εταιρεία και τους μετόχους της.»

Σε ξένα δημοσιεύματα και αναλύσεις που ακολούθησαν αναφέρθηκε ότι εντέλει ο ΟΠΑΠ αποφάσισε να παίξει σκληρό παιχνίδι ( playinq hard ball ), ενώ τονίζεται πως η υιοθέτηση μιας πιο δυναμικής στάσης από πλευράς Οργανισμού μπορεί να αποδειχθεί καταλύτη για εξελίξεις, ενδεχομένως προς την κατεύθυνση του πλαισίου λειτουργίας των VLTs.

Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να σημειωθεί πως, μέσω επίσημων και ανεπίσημων καναλιών, υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη έχουν γίνει αποδέκτες της δυσαρέσκειας επενδυτών, λόγω «αστοχιών» σε επίπεδο άσκησης πολιτικής. Παράγοντες της αγοράς σχολίαζαν πως ουδείς επενδυτής επιθυμεί να αντιπαρατεθεί δικαστικά με μια κυβέρνηση και το πράττει μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ωστόσο, τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα εχθρικής αντιμετώπισης ξένων κεφαλαίων σαφέστατα δεν αποτελούν δείγμα γραφής για το μέλλον, σημείωναν.

[ΠΗΓΗ: ΚΕΦΑΛΑΙΟ, του Νίκου Χρυσικόπουλου, 28/11/2015]

ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ

ependyseis-660_5_0Τα πράγματα είναι απλά. Χωρίς επενδύσεις δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη. Και χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα ότι η ελληνική οικονομία θα βγει κάποια στιγμή από το σπιράλ της ύφεσης. Η κυβέρνηση Τσίπρα. ωστόσο, επιδεικνύει ένα εντελώς εχθρικό πρόσωπο προς κάθε επενδυτική πρωτοβουλία και δείχνει να μην αντιλαμβάνεται, να μην κατανοεί, ότι το μείγμα οικονομικής πολιτικής που περιέχει μόνο εισπρακτικά μέτρα και κανένα αναπτυξιακό κίνητρο είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Προ του οριστικού αδιεξόδου, ωστόσο, οφείλει να δεχτεί κάποια στιγμή, έστω και αν δεν το πιστεύει, ότι οι επιχειρηματίες δεν είναι ταξικοί εχθροί και οι επενδυτές δεν είναι αρπακτικά που θέλουν να λεηλατήσουν τη δημόσια περιουσία και… να πιούν, αίμα των εργαζομένων. Είναι οι αναγκαίοι συνοδοιπόροι για να εξέλθει η χώρα . από την ύφεση, για να επανεκκινήσει η οικονομία, για v δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Τούτο, όμως, δεν μπορεί να συμβεί όσο οι ήδη υφιστάμενοι επενδυτές στη χώρα οδηγούνται στην έξοδο, η οποία, αν συντελεστεί, θα έχει ανυπολόγιστες δραματικές συνέπειες για τη χώρα.

Η πρωτοφανής δυσάρεστη εμπειρία της Eldorado και οι δικαστικές περιπέτειες στις οποίες καταφεύγει ο ΟΠΑΠ δεν προμηνύουν τίποτα το θετικό ως προς την ένταξη της χώρας στην επενδυτική ατζέντα των με γάλων διεθνών παικτών, σε βαθμό που να τίθεται σε αμφισβήτηση και η υλοποίηση του προγράμματος των αποκρατικοποιήσεων. Ενώ, την ίδια στιγμή, ξένοι επενδυτές που ενδιαφέρονται για τον τουρισμό ή την ενέργεια βρίσκονται σε απόγνωση, καθώς καλούνται να αντιμετωπίσουν αφενός την κυβερνητική αδιαφορία και αφετέρου τα κατά τόπους καπετανάτα και συμφέροντα, σε συνδυασμό με συνεχή αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού σε ό,τι αφορά φορολογικά και εργασιακά θέματα. Το αποκορύφωμα του κυβερνητικού παραλογισμού είναι η πλήρης αδιαφορία για την απορρόφηση των πόρων του ΕΣΠΑ, που θα μπορούσαν να δώσουν μια ανάσα στην οικονομία. Πώς, όμως, να συμβεί αυτό όταν μέσα στο 2015 η απορρόφηση του ΕΣΠΑ βρίσκεται μόλις στο 1,5%!

[ΠΗΓΗ: ΚΕΦΑΛΑΙΟ, 28/11/2015]

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ANTIGOLD ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ & ΣΠΕΚΟΥΛΑΣ

metalleftiki-istoria-vyzantinoi-chronoi-tourkokratia-sidirokafsia-pyrgos-01Νέο ρεκόρ –πάνω από 5.000 λέξεις– για το antigold άρθρο «Πριν τους Καναδούς… οι Οθωμανοί: η περιβαλλοντική ιστορία των εξορύξεων στη Χαλκιδική», το οποίο δημοσιεύει το αγαπημένο μας Παρατηρητήριο και υπογράφει ο κ. Ηλίας Κολοβός, Επίκουρος Καθηγητής Οθωμανικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Η ανάρτηση τα έχει όλα: Τεκμηρίωση, βιβλιογραφικές αναφορές, και τη σημείωση πως  μια μορφή της παρουσιάστηκε στην επιστημονική συνάντηση «Περιβάλλον και Ιστορία. Οι πολλαπλές όψεις μιας δυναμικής σχέσης» στις 22 και 23 Οκτωβρίου 2015 στο Ιστορικό Αρχείο του Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ομίλου Πειραιώς στην Αθήνα. Επίσης πληροφορούμαστε πως πολύ περισσότερα και αναλυτικότερα τα ιστορικά στοιχεία και τεκμήρια για την ιστορία των εξορύξεων στη Χαλκιδική από τους Οθωμανούς έχει περιλάβει ο συγγραφέας στην μελέτη “Mines and the Environment in Halkidiki: A Story from the Ottoman Past”, υπό δημοσίευση στο περιοδικό Balkan Studies, καθώς και στη δημοσιευμένη μελέτη Elias Kolovos – Phokion Kotzageorgis, “Halkidiki in the Early Modern Period: Towards an Environmental History”, in Basil G. Gounaris (ed.), Mines, Olives and Monasteries: Aspects of Halkidiki’s Environmental History (Thessaloniki 2015), σ. 123-161..

Αυτή η τελευταία μελέτη του κου Κολοβού είναι δημοσιευμένη και καταλήγει στο συμπέρασμα πως λειτουργία των μεταλλείων στα 1700 και οι ανάγκες τους σε ξύλα υποστήριξης των στοών και κάρβουνου για τα καμίνια διαχωρισμό του αργύρου από τον μόλυβδο επηρέασε το δασικό περιβάλλον της Χαλκιδικής. Αυτό που δεν καταλαβαίνει κανείς το πώς συνδέεται αυτό με τη σημερινή επένδυση και κυρίως πως συνδέεται ο Μέγας Αλέξανδρος με τη σημερινή εταιρεία.

Ο συγγραφέας του άρθρου της ανάρτησης, –το οποίο απέχει παρασάγγας από την δημοσιευμένη μελέτη που διαβάσαμε εδώ , σε τέτοιο σημείο ώστε να αναρωτηθεί κανείς αν είναι ίδιος ο συγγραφέας–, επιδίδεται σε ένα antigold κρεσέντο, χρησιμοποιώντας μεθόδους που βλέπουμε σε έντυπα όπως η ΑΥΓΗ, Η Εφημερίδα των Συντακτών, και σε καμία περίπτωση δεν μας παραπέμπουν σε γραπτό λόγο ακαδημαϊκού, όπως για παράδειγμα το κάτωθι απόσπασμα:

«[…] αφού, όπως αναφέρεται “στην αρχαιότητα τα μεταλλεία αποτελούν τον κυρίαρχο χρηματοδότη του Μακεδονικού Βασιλείου και των εκστρατειών του Μεγάλου Αλεξάνδρου”, μας κλείνει πονηρά το μάτι η ιστορική αναδρομή της εταιρίας, και η σύγχρονη Ελλάδα θα μεγαλουργήσει και αυτή όπως ο Μέγας Αλέξανδρος (άραγε θα μοιραστούν τα κέρδη τους με το ελληνικό κράτος;)»…

Η δε «Ελληνικότητα» των μεταλλείων επί Μ. Αλεξάνδρου μπαίνει σε εισαγωγικά (!!!), στην ανάρτηση του Παρατηρητηρίου, υπονοώντας τι; Πως δεν ήταν έλληνες οι κάτοικοι της περιοχής επί Μ. Αλεξάνδρου; Περί ελληνικότητας της Μακεδονίας έχει πάρει τίποτα το αυτί σας εκεί στο περίπτερο; Και πως ισχυρίζεται ο συγγραφέας της ανάρτησης ότι υποστηρίζοντας η εταιρεία πως τα μεταλλεία ήταν ελληνικά, «επιδιώκει να νομιμοποιήσει το σχέδιό της»;

Εντυπωσιάζομαι και από τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο  ο κος Κολοβός μπαίνει στο μυαλό και την σκέψη της εταιρείας, ακροβατώντας στα όρια της θεωρίας συνομωσίας: «Εφόσον εξορύσσουμε “από την αρχαιότητα”, αυτό σημαίνει ότι η εξόρυξη είναι “καλή”, αυτό είναι το επιμύθιο της “ιστορίας” όπως τη βλέπει η εταιρία HellasGold»…

Στη συνέχεια ο κος καθηγητής ενοχλείται από τον τίτλο «25 αιώνες μεταλλεία», διότι, λέει, μετά τον Μ. Αλέξανδρο και την ρωμαϊκή εποχή υπήρχε παύση της εξόρυξης, που ξανάρχισε τον 14ο αιώνα…. (Συγνώμη, να αλλάξει αμέσως όνομα η ενότητα σε «25 αιώνες μεταλλεία με διαλλείματα»…). Και μετά μας λέει πόσο υπέφεραν οι ραγιάδες υπό τον Τούρκικο ζυγό, και ότι δεν υπήρχαν προνόμια για τους κατοίκους της περιοχής… Συγνώμη κε καθηγητά αλλά άλλοι συνάδελφοί σας διαφωνούν, όπως και μερίδα της βιβλιογραφίας.

Και ερχόμαστε στα δάση. Είναι γνωστό πως η περιοχή γύρω από μεταλλεία στην αρχαιότητα αλλά και μετέπειτα ξεπατωνόταν από τα δένδρα, για τους λόγους ακριβώς που αναφέρει ο καθηγητής: Ξύλα για στοές και κάρβουνο για τα καμίνια. (Βέβαια, δάση ξεπατώνονταν και για άλλους λόγους, όπως ναυπηγική, οικοδομική, κάρβουνο για άλλους σκοπούς…). Τι σημαίνει αυτό για την επένδυση του 2015; Ήταν «κακό πράγμα» η εξόρυξη πριν από 20, 15 ή 5 αιώνες, αφού συνέβαλλε στην ελάττωση των δασών, και γι’ αυτό ας μην κάνουμε την σημερινή επένδυση… Αυτό λέτε;

Κε Κολοβέ, έχοντας παρακολουθήσει ανακοινώσεις σας όπως αυτή στο Ιστορικό Αρχείο του Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ομίλου Πειραιώς στην Αθήνα (ναι κι όμως, ήμουν εκεί), ελάχιστες ομοιότητες βρίσκω με το παρόν σας άρθρο, ιδίως στο ύφος. Επίσης αν ως επιστήμονας εκφράζετε και πολιτικές απόψεις βασισμένες σε σπέκουλα έξω από το επιστημονικό σας πεδίο, όπως για παράδειγμα παρακάτω, στο κλείσιμο του άρθρου σας, θα πρέπει να είστε έτοιμος να υποστείτε και κριτική και να αμφισβητηθείτε…

«Στην «μνημονιακή» Ελλάδα, χώρα εργαστήρι δοκιμών, «πεδίο βολής» νεοφιλελεύθερων πειραμάτων, βρισκόμαστε σήμερα νομίζω μπροστά στο ίδιο δίλημμα: σε μια εποχή όπου η ελληνική πολιτεία και η δημοκρατία έχουν αποδυναμωθεί από την εξωτερική παρέμβαση, είναι εξαιρετικά σημαντικό το περιβαλλοντικό κίνημα να υπερασπίσει αυτό «τα κοινά», δημιουργώντας πολιτική. Και το ζήτημα με τα περιβαλλοντικά κοινά είναι ότι δεν είναι αναστρέψιμα: μετά το τέλος των εξορύξεων της Eldorado Gold, ο «Ελληνικός Χρυσός» θα έχει γίνει άνθρακας για την ελληνική κοινωνία και δηλητήριο με αρσενικό για το περιβάλλον για πολλούς μα πολλούς αιώνες…»

Να υποθέσω, λοιπόν, πως δεν είστε ούτε περιβαλλοντολόγος ούτε χημικός μηχανικός. Περί αρσενικού και δηλητηρίων θα σας προέτρεπα –καλοπροαίρετα–, να διαβάσετε την εγκεκριμένη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Για όλα τα άλλα ενήλικες είμαστε, επιστήμονες είμαστε, έχουμε τη γνώμη μας και τις τοποθετήσεις μας. Αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να σημειώσω –χωρίς να επιχειρώ παραλληλισμούς–, πως το παράδειγμα Μυλόπουλου, του πρύτανη που εκτέθηκε ανεπανόρθωτα ως επιστήμονας για να συνταχθεί με συγκεκριμένα κινήματα, κατά την προσωπική μου γνώμη, είναι προς αποφυγήν.

Υ.Γ. Υποθέτω πως όταν λέτε «Η αρχαιολογική έρευνα του παντογνώστη της Χαλκιδικής, του αρχαιολόγου Μάκη Παπάγγελου», το εννοείτε. Διότι όπως παρατηρώ, η κυριότερη πηγή για τις πληροφορίες της ιστοσελίδας της Ελληνικός Χρυσός είναι ανακοινώσεις του κου Παπάγγελου.