ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΔΡΑΚΟ, ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

01_kentriki_stoa

Τα μεγάλα και παχιά λόγια είναι εύκολο να τα λες, όμως χρειάζεται προσοχή, γιατί μπορεί να έρθει n ίδια n ζωή και n πραγματικότητα και να σε διασύρουν. Είναι εύκολο να κατηγορείς κάθε επένδυση που έχει γίνει στη χώρα τα τελευταία χρόνια και να αποδίδεις σε όλες ή τουλάχιστον στις περισσότερες χαρακτήρα σκανδάλου. Μόνο που σε αυτό το παραμύθι δεν υπάρχει μόνο ο δράκος, δηλαδή ο «κακός» επιχειρηματίας, αλλά και οι εργαζόμενοι! Η ακύρωση επενδύσεων σημαίνει και απώλεια θέσεων εργασίας, σε μια χώρα που μαστίζεται από την ανεργία! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση των μεταλλείων στη Χαλκιδική. Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά είχε δεσμευτεί για κλείσιμο των μεταλλείων εξόρυξης χρυσού της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές. Αλλά και αμέσως μετά τις εκλογές οι πρώτες δηλώσεις αρμόδιων υπουργών (Λαφαζάνης, Τσιρώνης) είναι στην κατεύθυνση της εναντίωσης προς την επένδυση αυτή. Μόνο που υπολογίζουν χωρίς τον… ξενοδόχο. Και, στην περίπτωση αυτή, ο ξενοδόχος είναι οι εργαζόμενοι.

Γιατί, αν μπει λουκέτο στην επιχείρηση, θα βρεθούν στον δρόμο 1.900 μεταλλωρύχοι, οι οποίοι απειλούν, αν προχωρήσει η κυβέρνηση σε κλείσιμο των μεταλλείων, να ταμπουρωθούν μαζί με τις οικογένειες και τα παιδιά τους μέσα στις στοές! Τι μπορεί να πει, λοιπόν, κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους; Ότι θα τους καταδικάσει στην ανεργία και την ανέχεια για… περιβαλλοντικούς λόγους; Ή επειδή, ενδεχομένως, υπήρξαν γκρίζες ζώνες κατά την αρχική υπογραφή της επένδυσης; Θυμίζουμε ότι, σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη υπόθεση, η Ελληνικός Χρυσός έχει ανακοινώσει ότι προτίθεται να επενδύσει άλλα 350 εκατομμύρια στην περιοχή και να προχωρήσει στην πρόσληψη επιπλέον 700 ατόμων. Ποιος, λοιπόν, και με ποια λογική θα πάρει πάνω του την απόφαση για απώλεια 2.600 θέσεων εργασίας; Έτσι θα καταπολεμηθεί το τέρας της ανεργίας; Και το δίλημμα αυτό δεν αφορά μόνο τη Χαλκιδική και τη συγκεκριμένη επένδυση. Αφορά τη συνολική φιλοσοφία γύρω από τις επενδύσεις στη χώρα, την αναπτυξιακή διαδικασία, αλλά και την αντιμετώπιση της ανεργίας. Ακυρώνεται η ιδιωτικοποίηση του ΟΑΠ, παγώνει το Ελληνικό, βαίνουν προς ακύρωση τα περιφερειακά αεροδρόμια. Έχει συνεκτιμηθεί πόσες χιλιάδες θέσεις εργασίας θα χαθούν; Αλλά και πώς θα γίνει ανάπτυξη; Με επαναφορά μιας κρατικοδίαιτης οικονομίας, χωρίς, όμως, τη δυνατότητα από το κράτος να χρηματοδοτήσει τις απαιτούμενες δαπάνες; Ή νομίζει κανείς ότι είναι εύκολη η προσέλκυση επενδυτών; Σε μια χώρα στην οποία ο δείκτης αβεβαιότητας χτυπάει «κόκκινο» και ο τραπεζικός της τομέας δεν μπορεί να υποστηρίξει χρηματοδοτικά οποιαδήποτε επενδυτική πρωτοβουλία;

Μήπως, λοιπόν, θα πρέπει να επανεκτιμηθούν οι προεκλογικές κραυγές και να μπουν τα… λουκέτα στο συρτάρι; Είναι προτιμότερο να γίνει μια σοβαρή συζήτηση ή και επαναδιαπραγμάτευση με τους διαθέσιμους επενδυτές, που είναι εξαιρετικά πιθανό να οδηγήσει και σε θετικά αποτελέσματα. Καλύτερα ένα παιχνίδι από το οποίο όλοι μπορούν να κερδίσουν, από ένα το οποίο είναι βέβαιο ότι θα χάσουν όλοι.

 ΠΗΓΗ: ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ, 07/02/2015