Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΥ

Rainbow Warrior, Tasman Sea, 1990. (c) Greenpeace/Grace

Με αφορμή την ανάρτηση της Δευτέρας στον ιστότοπο metalleiachalkidikis (δείτε εδώ), θα ήθελα να σχολιάσω μερικά πράγματα για τις τακτικές των ακτιβιστικών κινημάτων. Το φαινόμενο ξεκινά από παλιά, τότε που η Greenpeace ήρθε στη μόδα με την εκστρατεία της ενάντια στην εξόρυξη πετρελαίου στη θάλασσα και την προστασία των κητωδών. Η οργάνωση …οργανώθηκε, γιγαντώθηκε και απέκτησε χαρακτηριστικά πολυεθνικής επιχείρησης. Μην παρεξηγηθούμε, εδώ δεν κριτικάρουμε τους σκοπούς της Greenpeace, απλά σχολιάζουμε κάποιες μεθόδους. Μεγαλώνοντας λοιπόν η οργάνωση, απέκτησε γραφεία δημοσίων σχέσεων, εκπροσώπους στα ΜΜΕ, διασυνδέσεις με δημοσιογράφους, και όλα όσα συνεπάγεται μια σωστή πολυεθνική. Και εκμεταλλεύτηκε τη δύναμη του τύπου με το αβαντάζ που έδιναν οι «ευγενείς σκοποί» της. Ο κόσμος έβλεπε κάποιους σύγχρονους σταυροφόρους να τα βάζουν με τους κακούς πετρελαιάδες, και τους δολοφόνους του τόνου… Αλλά ήταν ο ίδιος κόσμος που ήθελε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου του γεμάτο και την τονοσαλάτα φτηνή στο τραπέζι του… Και παρ’ όλα αυτά υποστήριζε την Greenpeace, η οποία ζει κυρίως από τον εθελοντισμό.

Είναι ακριβώς ο ίδιος κόσμος που δεν θέλει την εξόρυξη στις Σκουριές, αλλά γκρινιάζει για την ανεργία, φοράει χρυσή αλυσίδα με σταυρουδάκι, κάνει δώρο χρυσά κοσμήματα σε επετείους, γάμους και βαφτίσια, χρησιμοποιεί το κινητό του με τα δεκάδες διαφορετικά ορυκτά που χρειάζεται για να κατασκευαστεί, και χρησιμοποιεί αμέτρητα αντικείμενα σπίτι του φτιαγμένα με υλικά που προέρχονται αποκλειστικά από εξόρυξη. Και στο τέλος, κάνει “like” σε κάθε ανακοίνωση του antigold.org, γιατί ο Τόλης θέλει «να διώξει τους Καναδούς χρυσοθήρες» και «να σώσει τα παιδιά μας από τον θάνατο»…

Γνωρίζετε φαντάζομαι πως «ως περιβαλλοντικός ακτιβισμός μπορεί να οριστεί η συνδυασμένη πολιτική δύναμη των ανθρώπων που λαμβάνουν μέτρα και δράση για την άμεση προστασία του περιβάλλοντος ή την προώθηση αλλαγών στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πλέγμα, οι οποίες έμμεσα θα βοηθήσουν στην προστασία του». Αλήθεια, ποιος από εσάς θεωρεί πως αυτό δικαιολογεί το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε εδώ και χρόνια στον τόπο μας;