Στο σημερινό ΕΘΝΟΣ, ο Θανάσης Τσεκούρας στην στήλη «Υστερόγραφο», λέει τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα.
«Ποιοι πολεμούν τις επενδύσεις; Να ξεκινήσουμε με τις αυτονόητες αλήθειες. Τουλάχιστον από τότε που κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός ένας δρόμος υπάρχει για την ανάπτυξη, τη δημιουργία εργασίας και εισοδήματος: οι επενδύσεις. Σε ένα κράτος οιονεί πτωχευμένο, όπως η Ελλάδα, οι κυρίες επενδύσεις δεν μπορεί παρά να προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Όταν η οικονομία βρίσκεται σε κρίση διαρκείας (στην περίπτωση μας έχουμε από το 2008 αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης), η επανεκκίνηση μπορεί να προέλθει μόνο με μοχλό τις μεγάλες επενδύσεις. Γιατί οι μικρές δεν επαρκούν να δημιουργήσουν μια κρίσιμη μάζα ανάπτυξης, εργασίας και εισοδήματος. Αυτά τα γενικά για εισαγωγή… Πάμε τώρα στο προκείμενο . Γιατί αυτοί που έχουν μετατρέψει σε προσοδοφόρο επάγγελμα την αντιμνημονιακή κλαψούρα , οι διάφοροι Βασιλάκηδες Καΐλες των 1,5 εκατ. ανέργων και της φτώχειας, λοιδσρούν τις λίγες, αλλά υπαρκτές πλέον, Μεγάλες Επενδύσεις; Και συμπεριλαμβάνω στο κόμμα των δακρύων από παράγοντες της Αριστεράς μέχρι σχολιαστές και δημοσιολογούντες . Είναι σχιζοφρενείς, υποκριτές ή εθνικοί προβοκάτορες; Τα παραδείγματα αφθονούν. Το πιο πρόσφατο, οι καταγγελίες για το ξεπούλημα του Ελληνικού. Πριν καν μάθουν την οικονομική προσφορά, έβγαλαν την ετυμηγορία: σκάνδαλο. Για το πραγματικό σκάνδαλο, ότι δεκαετίες ο χώρος του Ελληνικού ρημάζει, δεν τους θυμάμαι να πολυανησυχούσαν. Πριν από λίγο καιρό, οι ίδιοι χαρακτήριζαν ληστεία την ιδιωτικοποίηση του Αστέρα Βουλιαγμένης. Εκεί που έπαιξαν τα ρέστα τους ήταν στην επένδυση της Eldorado Gold στη Χαλκιδική. Σε όλες τις χώρες, για αιώνες, οι άνθρωποι αγωνίζονται να βγάλουν τον χρυσό από τη γη, εμείς εδώ (κάποιοι δηλαδή…) παλεύουμε για να μείνει θαμμένος στα έγκατα. Συνεχίζουμε. Για την Cosco, στον Πειραιά, τα ίδια. Και οι ίδιοι… Πριν από κάποια χρόνια πολέμησαν την Αττική Οδό, το Αεροδρόμιο (γιατί θα υποβάθμιζε τα Μεσόγεια …), τη Γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, το Μετρό ( θα πέσουν πολυκατοικίες ). Παντού, τα ίδια. Και οι ίδιοι… Γιατί λοιπόν ό αυτήν τη χώρα κάποιοι πολεμούν λυσσαλέα και διαχρονικά τις στρατηγικές επενδύσεις; Επειδή n ψυχιατρική επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια, νομίζω ότι υπάρχουν πιο ρεαλιστικές εξηγήσεις. Πρώτον, οι ανταγωνιστές. Επιχειρηματικά συμφέροντα που θεωρούν ότι κάτι χάνουν, εξαπολύουν σταυροφορίες. Δεύτερον, τα ενδημικά μαφιόζικα χαρακτηριστικά του ελληνικού καπιταλισμού. Τοπικά και γενικά συμφέροντα συνασπίζονται εύκολα με κόμματα, παράγοντες, πολιτικό και μιντιακό προσωπικό και ξεκινούν οι εκβιασμοί και οι εκτελέσεις. Τρίτον, το υπόστρωμα του λαϊκισμού που δυστυχώς καλλιέργησαν οι παθογενείς όψεις της μεταπολίτευσης. Όλα αυτά επαρκούν, νομίζω. Μπορούν να αλλάξουν Βεβαίως. Αν οι δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας γίνουν κι αυτές σταυροφόροι . Για έναν καλό σκοπό. Την επανεκκίνηση της οικονομίας και την επιστροφή στην ανάπτυξα. Για μια έντιμη διαπλοκή . Αυτήν που συνδέει την επιχειρηματική επιτυχία με το δημόσιο συμφέρον της έρημης χώρας κατ των πολιτών της…».