Monthly Archives: November 2013

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ

metall

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει: «Η συντριπτική πλειοψηφία των χωριών της Χαλκιδικής είναι κατά της επένδυσης». Ακόμα και από επίσημα χείλη, όπως η κυρία Ιγγλέζη, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ… Η οποία βέβαια έχει πει και το εξής αμίμητο: «Στα δικά μας τα χωριά, ειδικά τους θερινούς μήνες, δεν υπάρχει άνθρωπος άνεργος»(!!!)…

Καλά, από ανώνυμους «κατοίκους της περιοχής» όπως λένε από κάτω οι λεζάντες στις διάφορες εκπομπές, έχουμε ακούσει σημεία και τέρατα, όπως «Στο μεταλλείο θα δουλέψουνε 1.000-1.200 άτομα, κι εμείς παλεύουμε για 50.000 (;) άτομα που θα χάσουμε τις δουλειές μας». Αυτό το τελευταίο ακούστηκε στην εκπομπή «Αυτοψία» στις 28/02/2013. Ή αυτοί οι άνθρωποι από την πολύ προπαγάνδα τα πιστεύουν αυτά που λένε, ή είναι εγκάθετοι… Διαλέξτε… Αν πάντως η πλειοψηφία στο Δήμο Αριστοτέλη είναι τα 4 χωριά που είναι κατά της εξόρυξης, τότε τα άλλα 12 τι είναι; Η… «σιωπηλή μειοψηφία»; Όσο για τα λεγόμενα της Ιγγλέζη, που «δεν υπάρχει άνθρωπος άνεργος στα χωριά μας», ειλικρινά δεν καταλαβαίνω σε ποιους νομίζουν ότι μιλάνε αυτοί οι άνθρωποι; Σε συντρόφια από το κόμμα που ενημερώνονται από την ΑΥΓΗ, την Εφημερίδα των Συντακτών και τον Σάκη Αποστολάκη, ή σε ανεγκέφαλους; Αυτοί οι 6.300 άνθρωποι που έχουν κάνει αίτηση εργασίας στην Ελληνικός Χρυσός, που ζούνε; Στην Πελοπόννησο; Ή έχουν δουλειά και δεν τους αρέσει και είπαν να κάνουν στροφή στην επαγγελματική τους καριέρα; Μήπως, λέω μήπως, είναι άνεργοι; Και μήπως όλες κι όλες οι θέσεις εργασίας στον τουριστικό κλάδο στην ΒΑ Χαλκιδική είναι 450 σύμφωνα με τα στοιχεία του εργατικού κέντρου Χαλκιδικής; (και από αυτές μόνο το 50% καλύπτονται από ντόπιους). Από το 450 μέχρι τις 3.280 του κινδυνολόγου Σπύρου Αβδημιώτη από τα ΤΕΙ, υπάρχει μεγάλη απόκλιση…. Ο δε «κάτοικος Ουρανούπολης» Νίκος Λαγέρης, δηλώνει στην εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, στις 25/02/2013: «Στο άμεσο μέλλον θα χαθούν πάνω από 15.000 θέσεις». Είδατε; Ούτε στα νούμερα δεν μπορεί να συμφωνήσει η προπαγάνδα…

ΚΑΙ ΔΙΑ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

images

Ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης καταπιάνεται στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με ένα θέμα που προλάβαμε και θίξαμε πριν δυο μέρες, την Αστυνόμευση στην Ιερισσό και τα παράπονα των «αγωνιστών»…

Ένα από τα θύματα του αγώνα που κάνουν κάποιοι κάτοικοι της Ιερισσού κατά της επένδυσης για εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές, ήταν και το αστυνομικό τμήμα της πόλης. Αυτό υπήρξε μόνιμος στόχος επιθέσεων από γνωστούς αγνώστους, με αποκορύφωμα τον εμπρησμό του τον Απρίλιο του 2013. Η απάντηση της Ελληνικής Αστυνομίας στις επιθέσεις ήταν η απομάκρυνσή του προκειμένου να μη δημιουργούνται εντάσεις, αφού κάθε φορά που γινόταν κάποια έρευνα για την τρομοκρατική επίθεση στο εργοτάξιο (με ομηρίες εργαζομένων και εμπρησμό μηχανημάτων στις 17.2.2013), κάποιοι ξεσπούσαν κατά της περιουσίας του ελληνικού λαού. Ο εμπρησμός του Αστυνομικού Τμήματος χαρακτηρίστηκε (κατά την προσφιλή έκφραση της Αριστεράς) προβοκάτσια με στόχο να δυσφημισθεί ο «αγώνας». Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο ήταν προβοκάτσια αλλά για να πούμε την αλήθεια ο επικεφαλής του ανένδοτου κ. Τόλης Παπαγεωργίου δεν έβαλε τα αστυνομικά τμήματα στον κατάλογο των επιθέσεων, τον οποίο δημόσια ανακοίνωσε σε εκδήλωση στη Θράκη, λίγες μέρες μετά την επίθεση στις Σκουριές: «Όταν υπήρχε γεωτρύπανο σε μας, πηγαίναμε και το καίγαμε , είπε ο επικεφαλής του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων. Δεν δούλεψε γεωτρύπανο σε μας, όλα τα κάψαμε και τα ανατινάξαμε. Όταν ξεκινήσει γεωτρύπανο να δουλεύει στις Σάπες ή στο Πέραμα, πρέπει εμείς να είμαστε εκεί. Και θα συνειδητοποιήσουν τότε ότι πρέπει να κάνουν κάτι, να φωνάξουν τα ΜΑΤ. Και από τη στιγμή που θα έρθουν τα ΜΑΤ το παιχνίδι το έχουν χάσει». Όπως και να έχει το ζήτημα, όμως, το αστυνομικό τμήμα έπειτα από πολλές επιθέσεις έκλεισε τον περασμένο Μάρτιο. Με έκπληξη, όμως, διαβάσαμε την Παρασκευή στο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ και ένθερμο υποστηρικτή του αγώνα στις Σκουριές , την καταγγελία ότι η περιοχή έμεινε αφύλακτη έναντι της εγκληματικότητας (Αυγή 23.11.2013). Όπως έγραφε το σχετικό δημοσίευμα: «Στην τύχη της αφέθηκε η Ιερισσός καθώς το αστυνομικό τμήμα δεν λειτουργεί εδώ και μήνες. “Με βάρδιες σε φυλάκια προσπαθούμε να προστατευτούμε από μόνοι μας, ειδοποιώντας όταν συμβαίνει κάτι. Πριν από λίγο καιρό, όταν κάποιοι συγχωριανοί είδαν να οδηγούν το αμάξι μου άγνωστοι, με ειδοποίησαν και ευτυχώς το βρήκαμε. Οι κλοπές και γενικά η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί”». Αυτή η στάση, βεβαίως, δεν είναι επ’ ουδενί αριστερή είναι η τυπική νεοελληνική, που λαϊκίστικα αγκαλιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζεται σε διάφορες μορφές. Πολλοί θέλουν αστυνόμευση χωρίς αστυνομικούς (η παρουσία των οποίων είναι εξ ορισμού προκλητική ), ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις, ευρωπαϊκή ευημερία χωρίς ευρωπαϊκούς θεσμούς, πρόωρες συντάξεις χωρίς εισφορές, μεγάλο κράτος χωρίς φόρους, αυθαίρετα στα ρέματα και προστασία από τις πλημμύρες, εξασφάλιση εργασίας των πτυχιούχων χωρίς εντατικοποίηση των σπουδών , καθαρές πόλεις χωρίς οργανωμένους χώρους ταφής υπολειμμάτων κ.λπ. Με την ίδια λογική, λοιπόν, και n Ιερισσός έμεινε χωρίς αστυνομικό τμήμα. Έτσι οι επαναστατημένοι δεν μπορούν να εκτονώσουν τη δίκαιη οργή τους κάθε φορά που οι δικαστικές αρχές επιχειρούν να διαλευκάνουν τις τρομοκρατικός επιθέσεις, αλλά το τίμημα πληρώνουν όλοι οι κάτοικοι αφού τους στερείται το αγαθό της ασφάλειας. Κάπως έτσι δεν έπεσαν οριζόντια επί δικαίων και αδίκων τα δεινά της χρεοκοπίας;

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΑΛΑΤΕΣ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ!!!

asterix-e-obelix-desenho

Το προσφιλές σύνθημα των αντίχρυσων «Είμαστε Γαλάτες και είμαστε πολλοί», μάλλον το σκέφτηκε κάποιος αστοιχείωτος με κύρια πηγή μόρφωσης τα κόμικς του Αστερίξ… Οι Γαλάτες ήταν γνωστός λαός-σκορποχώρι… Ήταν μια φυλετική και γεωργική κοινωνία, αντίθετα από τους άλλους κελτικούς λαούς. Κάθε φυλή είχε ένα συμβούλιο γηραιών και αρχικά έναν βασιλιά, ενώ αργότερα αντικαταστάθηκε από έναν αιρετό άρχοντα που εκλεγόταν κάθε χρόνο. Οι φυλετικές αυτές υποομάδες ενώνονταν σε ενιαίες ομάδες που ονομάζονταν civitates, οι οποίες θα αποτελούσαν αργότερα τη βάση για τη διαίρεση της Γαλλίας σε εκκλησιαστικά επισκοπάτα και αρχιεπισκοπές.

Συνεπώς, ως επί το πλείστον, οι Γαλάτες είχαν την αίσθηση μιας τοπικής εθνικότητας και οι κλασικές πηγές πιστοποιούν ότι υπήρχαν δέκα έξι διακριτά τοπικά έθνη Γαλατών. Η Γαλατία ήταν πολιτικά διαιρεμένη και δεν υπήρχε ενότητα ανάμεσα στις διάφορες φυλές, παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις, όπως στη συμμαχία ενάντια στις δυνάμεις του Ιούλιου Καίσαρα υπό τον Βερκιγγετόριγα.

Γενικά οι Γαλάτες σε όλη την Ευρώπη δεν είχαν διαμορφώσει ένα ενιαίο έθνος, παρά μονάχα θύλακες του συνεχούς δικού τους πολιτισμού… Σας θυμίζει τίποτα;

Και για όσους δεν ξέρουν ιστορία, να μάθουν ότι κατά την πρώτη Γαλατική εισβολή στην Ελλάδα, μετά τη συντριβή του μακεδονικού στρατού, οι Γαλάτες ξεχύθηκαν στην απροστάτευτη γη της Μακεδονίας. Λεηλάτησαν την ύπαιθρο με τρομερή μανία και έσπειραν τον τρόμο και τον πανικό καίγοντας και σφάζοντας ό,τι και όποιον έβρισκαν στο διάβα τους. Μετά το θάνατο του Πτολεμαίου Κεραυνού ανέβηκε στο μακεδονικό θρόνο ο αδερφός του Μελέαγρος. Η βασιλεία του κράτησε μόλις δύο μήνες διότι οι Μακεδόνες που είχαν βιώσει τα δεινά που είχε φέρει στον τόπο τους ο φιλόδοξος Κεραυνός δεν ήθελαν κάποιον συγγενή του στο θρόνο. Στη θέση αυτού στέφθηκε βασιλιάς ο Αντίπατρος, ανιψιός του Κάσσανδρου. Και αυτός όμως δεν κατάφερε να εξαλείψει τη γαλατική απειλή. Ένας ευγενής με το όνομα Σωσθένης τον ανάγκασε να παραιτηθεί, συγκέντρωσε στρατό και άρχισε να μάχεται ενάντια στον εισβολέα, καταφέρνοντας να εκδιώξει τελικά τους Κέλτες απ’ τη Μακεδονία. Επειδή η φύση της πρώτης κελτικής εκστρατείας το 279 π.Χ. ήταν κυρίως αναζήτηση λαφύρων παρά οργανωμένη προσπάθεια αποικισμού, οι Κέλτες, με κορεσμένη τη δίψα τους για λάφυρα, δε βρήκαν το σθένος να συνεχίσουν άλλο την εκστρατεία τους κι επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Στην δεύτερη Γαλατική εισβολή, ο στρατηγός Βρένος συγκέντρωσε έναν μεγάλο αριθμό πεζών, τους οποίους ορισμένες πηγές υπολογίζουν σε πάνω από 200.000. Οι κελτικές ορδές ξεκίνησαν στις αρχές της άνοιξης του 278 π.Χ. . Ο Σωσθένης τήρησε αμυντική στάση, κατάφερε να συγκρατήσει τη βαρβαρική ορμή και τους απώθησε προξενώντας τους σημαντικές απώλειες. Η αντίσταση των Μακεδόνων οδήγησε τους Γαλάτες ακόμα πιο νότια, στη Θεσσαλική γη. Οι Έλληνες, στο άκουσμα της είδησης πως οι βάρβαροι πλησιάζουν, αποφάσισαν να δράσουν. Ο ελληνικός στρατός γνώριζε καλά τι θα αντιμετωπίσει. Ο Παυσανίας αναφέρει σχετικά :

«Το ελληνικό γενναίο πνεύμα χάθηκε μέσα σε λίγες στιγμές ωστόσο η δύναμη του φόβου ανάγκασε τους Έλληνες να συνειδητοποιήσουν ότι έπρεπε να πολεμήσουν. Γνώριζαν ότι αυτή η πάλη δε γινόταν για την ελευθερία τους, όπως τότε που αντιμετώπισαν τους Πέρσες. Δεν έφτανε πλέον να προσφέρουν γη και ύδωρ. Τα γεγονότα που συνέβησαν στη Μακεδονία, στη Θράκη και στην Παιονία ήταν ακόμα νωπά στη μνήμη τους, ενώ νέες αιματοχυσίες λάμβαναν πλέον χώρα και στη Θεσσαλία. Κάθε άνδρας ως ξεχωριστή μονάδα και κάθε πόλη συνολικά συνειδητοποιούσαν ότι οι Έλληνες θα έπρεπε είτε να αντεπεξέλθουν στις περιστάσεις είτε να αφανιστούν».

Για να μην πολυλογούμε, οι Γαλάτες έφτασαν μέχρι τους Δελφούς λεηλατώντας και σφάζοντας… Εκεί τραυματίστηκε ο Βρένος και λόγω των εκτεταμένων τραυμάτων που έφερε, αυτοκτόνησε με το σπαθί του σύμφωνα με το κελτικό έθιμο που απαιτούσε οι βαριά τραυματισμένοι άντρες να αφαιρούν τη ζωή τους αλλά και τη ζωή των άμεσων συγγενικών τους προσώπων.

Οι Αθηναίοι, μαθαίνοντας τα γεγονότα, ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Βοιωτούς και ξεκίνησαν να καταδιώκουν από κοινού τους Γαλάτες σκοτώνοντας αυτούς που καθυστερούσαν κι έμεναν πίσω. Οι Γαλάτες κατόρθωσαν να αποσυρθούν από τους Δελφούς και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον Ακιχώριο, ο οποίος στο μεταξύ είχε αναχωρήσει από την Ηράκλεια για να καλύψει την υποχώρηση των συντρόφων του. Έχοντας πλέον αυτόν ως αρχηγό, μετά από υπόδειξη και επιθυμία του αποθανόντος Βρέννου, κατευθύνθηκαν προς το γαλατικό στρατόπεδο. Καθ’ οδόν, και νιώθοντας καυτή την ανάσα των Αιτωλών στην πλάτη τους, συνάντησαν κοντά στο Σπερχειό τους Θεσσαλούς και τους Μαλιείς, οι οποίοι είχαν σταθεί εκεί αποφασισμένοι να ανταποδώσουν τα δεινά που τους προξένησαν οι επίδοξοι κατακτητές. Οι περισσότεροι Έλληνες ιστορικοί της εποχής καταμαρτυρούν ότι κανένας Γαλάτης δεν επέζησε της σφαγής στο Σπερχειό ποταμό.

Οι Γαλάτες εισβάλλοντας στην Ελλάδα είχαν σκοπό όχι απλώς να τη λεηλατήσουν αλλά και να την αποικίσουν. Πήραν μαζί τους τις γυναίκες και τα παιδιά τους με σκοπό να βρουν νέες εστίες και να εγκατασταθούν μόνιμα σε αυτές.

Είναι αξιομνημόνευτη η αποφασιστικότητα που επέδειξαν μέσα στην απελπισία τους οι Έλληνες. Αξιοσημείωτο είναι ότι αγωνιζόμενοι να επιζήσουν, αφάνισαν δεκάδες χιλιάδες Γαλάτες παρότι συνολικά δεν είχαν συγκεντρώσει περισσότερους από 30.000 μαχητές. Το κατόρθωμα αυτό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστεί κανείς ότι ο σωματότυπος και η αριθμητική υπεροχή του εχθρού, σε συνδυασμό με την έλλειψη των μεγάλων ηγετών στον Ελλαδικό χώρο – δεδομένης της απουσίας των Πύρρου και του Αντίγονου Γονατά – καθιστούσε αναμενόμενη την Κελτική επικράτηση.

Ωστόσο, σε μια εποχή φθοράς των παλαιών αξιών, εμφύλιων σπαραγμών και με την λάμψη του ελληνικού πολιτισμού να σβήνει, το ελληνικό πνεύμα, με πρωταγωνιστές τους Αιτωλούς, απέδειξε για ακόμα μια φορά την αξία του ενάντια σε έναν ισχυρό και αλώβητο λαό που δέσποζε σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη και ο οποίος στις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα είχαν κατακτήσει τη μετέπειτα κοσμοκράτειρα Ρώμη.

Οι Έλληνες, σε μια εποχή παρακμής, τέλεσαν έναν άθλο μεγαλύτερο ίσως από εκείνον της αναχαίτισης των Περσικών ορδών μερικούς αιώνες πριν, όταν η Ελλάδα ήκμαζε σε όλους τους τομείς. Είναι πράγματι θλιβερό που μια τόσο σημαντική στιγμή στην ελληνική ιστορία δεν έχει την προβολή που της αρμόζει.

 Πηγή: Άρθρο του Γεωργίου Τσόρβα: «Oι Γαλάτες στην Ελλάδα – Εισβολή των βαρβάρων»

 

 

ΑΝΟΜΙΑ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ

Screen Shot 2013-05-13 at 12.30.48 μ.μ.

Ο πρώην νομικός σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ξενοφών Γιαταγάνας, μιλά από τη στήλη ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ, της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ, για μερικές παρεξηγήσεις στην ελληνική κοινωνία.

«Από αυτή τη στήλη έχουμε ήδη μιλήσει για τον ευτελισμό και την εξαλλαγή της σημασίας λέξεων και νοημάτων στη σημερινή Ελλάδα. Έτσι, τον αναλογικό φόρο στα ακίνητα, που είναι ο δημοκρατικότερος φόρος παγκοσμίως, τον είπαμε χαράτσι, τις καταλήψεις δημόσιων και ιδιωτικών χώρων τις βαφτίσαμε κοινωνικοποίηση, την αξιοποίηση της αδρανούς δημόσιας περιουσίας την ταυτίσαμε με το ξεπούλημα των ασημικών του έθνους και τις πάσης φύσεως ανομίες τις επενδύσαμε με την ευγενή δράση της πολιτικής ανυπακοής. Σύμφωνα με την ίδια λογική, κάθε απόπειρα επιβολής της νομιμότητας ταυτίζεται με πράξη αυταρχισμού της πολιτείας, που αντίκειται μάλιστα στο Σύνταγμα και υπονομεύει την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Με τον τρόπο αυτόν, οι μαθητές και οι φοιτητές μπορούν ανεμπόδιστα να καταλαμβάνουν σχολεία και πανεπιστήμια, να βάζουν λουκέτα στις πόρτες και να χτίζουν τις πόρτες των καθηγητών τους. Οι πάσης φύσεως αναρχοαυτόνομοι έχουν δικαίωμα να εγκαθίστανται σε κενά κτίρια και να τα καθιστούν ορμητήρια συχνά βίαιων εκδηλώσεων, κάποιοι κάτοικοι της Χαλκιδικής μπορούν να επιτίθενται στους εργαζόμενους νομίμως λειτουργούντων ορυχείων, άλλοι τόσοι κάτοικοι προαστίων της Αττικής μπορούν να εμποδίζουν την κατασκευή ΧΥΤΑ στην περιοχή τους, και εσχάτως σι πρώην εργαζόμενοι της καταργηθείσης EPT έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν ιδίω ονόματι την δημόσια περιουσία. Αυτή n κατάσταση ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να συνεχιστεί. Οφείλουμε να συνεννοηθούμε στα βασικά. Όταν οποιοιδήποτε πολίτες, για οποιουσδήποτε λόγους δεν συμμορφώνονται με τη νομιμότητα και την παραβαίνουν, η πολιτεία με τη σύμπραξη των οργάνων της οφείλει να τους επαναφέρει στην τάξη και να αποκαταστήσει την τάξη. Αυτό δεν είναι πράξη αυταρχισμού. Συνιστά αντιθέτως πράξη εκτέλεσης καθήκοντος προς την κοινωνία και απόδοσης δικαιοσύνης προς όλους. Οι διαφωνούντες έχουν φυσικό το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά, να προσφύγουν στα δικαστήρια, να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους προφορικά και γραπτά με σκοπό να πείσουν τους συμπολίτες και την κυβέρνηση για τη βασιμότητα των αιτημάτων τους. Έτσι λειτουργούν οι εύτακτες δημοκρατίες. Η αντιστροφή της πραγματικότητας οδηγεί μόνο σε αποδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού και επιδαψιλεύει προοπτικά πάμπολλα δεινά στη χώρα.»

[ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ, 25/11/2013]

ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ…

diag 1

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τη διαχρονική ιστορία της παγκόσμιας παραγωγής χρυσού όσον αφορά τις χώρες από τις οποίες εξορυσσόταν. Πίσω στα 1970 η Νότια Αφρική ήταν η αδιαμφισβήτητη βασίλισσα του παιχνιδιού αφού παρήγαγε το 67,7% της παγκόσμιας παραγωγής χρυσού. Ακολουθούσε η Πρώην ΕΣΣΔ, αλλά ασθμαίνοντας, αφού το 67,7% απέχει πολύ από το 13,7%. Προσέξτε ότι η Κίνα δεν υπάρχει στο διάγραμμα.

Το 2011 η εικόνα έχει αλλάξει τελείως. Έχουν μπει κι άλλοι παίκτες στο παιχνίδι και το 32,5% του χρυσού προέρχεται από άλλες χώρες, με μικρή παραγωγή. Η Κίνα έχει αναδειχθεί σε πρωτεύοντα παίκτη, η δε Ν. Αφρική περιορίζεται στο 7% της παγκοσμίου παραγωγής.

diag 2

(ΠΗΓΗ: http://www.goldsheetlinks.com/production.htm)